سوخته دل
نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد
بختم ار یار شود رختم از اینجا ببرد
کو حریفی کش سرمست که پیش کرمش
عاشقان سوخته دل نام تمنّا ببرد
باغبانا ز خزان بی خبرت می بینم
آه از آن روز که بادت گل رعنا ببرد
رهزن دهر نخفته است مشو ایمن از او
اگر امروز نبرده ست که فردا ببرد
در خیال این همه لعبت به هوس می بازم
بو که صاحب نظری نام تماشا ببرد
علم و فضلی که به چل سال دلم جمع آورد
ترسم آن نرگس ترکانه به یغما ببرد
سِحر با معجزه پهلو نزند دل خوش دار
سامری کیست که دست از ید بیضا ببرد
جام مینایی می سدّ ره تنگدلی است
منه از دست که سیل غمت از جا ببرد
راه عاشق ارچه کمینگاه کمانداران است
هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد
حافظ ار جان طلبد غمزه مستانه یار
خانه از غیر بپردازد و بهل تا ببرد
زلال نگاهت را